มนุษย์ซึมเศร้ากับเรื่องเล่าสีขาวดำ

เช้าวันนี้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นในความมืดห้องนอนสี่เหลี่ยมคับแคบ ผมแยกไม่ได้ว่านี่จริงหรือฝัน เหงื่อชุ่มโชกเปียกแฉะอยู่กลางแผ่นหลัง ผมรู้สึกเหมือนกำลังติดอยู่ในห้องขังที่ไม่มีทางออก ดินแดนคุมขังอันเปรียบเสมือนโลกทั้งใบกุญแจเพื่อหนีหายสิ้นสลายไปหมดแล้ว ผมจ้องมองเข้าไปในความลึกซึ้งที่ดำมืดเปล่า มีแรงดึงดูดขนาดมหาศาลกำลังกวักมือเรียกผมจากปลายทางอาจจะยังพอเยียวยาให้หายได้ นั่นคือคำรำพึงรำพันสุดท้ายที่ผมพร่ำพรายบอกกับตัวเอง